شماره 10

از همون اوایل ورود به دوران نوجوانی،

---من یکم حافظم ضعیفه توی ایجور مسائل---

از همون موقع ها که یادمه،

به عدد 10 علاقه ی خاصی داشتم،

نمیدونم چرا ولی دوست داشتمش،

شاید چون متولد روز دهم ماه هستم،

نه ربطی نداره،

واسه همین دهمین پست اینجارو به خودم تقدیم میکنم،

با اینکه کس دیگه ای اینجا نیست ولی،

بازم 10 رو به خودم تقدیم میکنم...

بعضی وقت ها جوگیر میشم.

بعضی وقت ها جوگیر میشم،

تصمیم میگیرم،

تصمیمی که وقتی جوگیر نیستم نمیگیرم،

انجام میدم،همه یا بخشی از اونو،

فرداش یادم میره،

تصمیم گرفته بودم،

چند وقت بعد دوباره یادم میاد ولی کاری میکنم دوباره یادم بره،

این زندگیه،

بعضی وقت ها جوگیر میشم،

بعضی وقت ها زندگی می کنم...

پ.ن: افعال اول شخص مفرد رو به سوم شخص مفرد تغییر بدید.

پس از 8 ماه...

بعضی وقت ها باید حرف زد. باید گفت حتی اگه شنونده ای نباشه.
به نظر من مشکل نیمی از جمعیت ما نگفتنه، ولی خوب، اون نیمه ی دیگه هم مشکل دارن.
چرا؟
 معلومه دیگه چون شنونده ای ندارن. ولی به نظر من مشکل این گروه دوم به مراتب قابل تحمل تره.

بعد از 8 ماه دوری اتفاقی دوباره اومدم اینجا و تازه فهمیدم که جقدر دلم میخواد حرف بزنم با اینکه مخاطبی ندارم. 
چون نگفتن بدتر از شنیده نشدنه، با این طرز فکرم.

پ.ن: شرح ما وقع این ایام اگر عمری بود در پست های آتی.